22.8.10

Το καλοκαίρι της Σοκολάτας


Την συνάντησα για πρώτη φορά ένα απομεσήμερο Σαββάτου, εκεί προς τα μέσα του Ιούνιου.
Μόλις ειχε σταματήσει να βρέχει και μαζί με μερικούς φίλους ξεκινήσαμε για μια βόλτα στα χωράφια του Κορινθιακού κάμπου.
Ήταν μικροσκοπική, βρεγμένη, λασπωμένη, με μύρια αγκάθια μπλεγμένα στο τρίχωμά της.
Προτίμησε εμένα από τους άλλους της συντροφιάς, λες κι ήξερε πως μετά από 30 τόσο χρόνια ήταν η μοναδική περίοδος που δεν είχα στη ζωή μου τη συντροφιά ενός σκύλου.
Περπατούσε δίπλα μου, κι εγώ αποφάσισα πως αν θα ερχότανε μέχρι την αυλή του φιλικού σπιτιού που μας φιλοξενούσε, θα την κρατούσα.
Ήρθε. Αμέσως την είπα Σοκολάτα, αμέσως την έλουσα και πέρασα όλο το βράδυ να βγάζω ένα, ένα τα αγκαθάκια από το τρίχωμά της. Κι εκείνη κοιμότανε στα πόδια μου δίπλα.
Το επόμενο πρωινό, οι δυο μας μόνοι, κάναμε μια μικρή βόλτα στους αγρούς. Την παρατηρούσα που δεν απομακρυνότανε από κοντά μου και σκέφτηκα πως είχα αποφασίσει να κρατήσω για συντροφιά ένα ολότελα μπάσταρδο σκύλο - έδειχνε άσκημη, ατσούμπαλη... Έδειχνε να μου έχει ήδη αναγνωρίσει πως την είχα σώσει από τις κακουχίες.
Λένε πως η αγαπή μεταμορφώνει ακόμα και τον πιο άσχημο πλάσμα, στο πιο όμορφο. Μπορεί. Την αγάπησα και ίσως η αγάπη μου να την έκανε κάθε μέρα όλο και πιο όμορφη. Μπορεί και το καλό φαγητό. Μπορεί και το συχνό βούρτσισμα, μπορεί και τα γλυκόλογα του της έλεγα στα φουντωτά αυτιά της.
Έγινε όμορφη. Και μέσα σε ένα μήνα είχε γνωρίσει τρία σπίτια, είχε κάνει κάμποσα ταξίδια, είχε πάει σε θερινό σινεμά, είχε αποκτήσει φανατικό αντίζηλο (την άλλη μου αγάπη, τον γάτο τον Δαμιανό).
Ξεκινήσαμε και μαθήματα εκπαίδευσης εκεί, καθώς οι δυο μας, τα απογεύματα του Ιουλίου περπατούσαμε στο Πήλιο.
Είχαμε μπροστά μας ένα καλοκαίρι να βρούμε ερημικές παραλίες και να πιούμε τσίπουρα στην πλατεία του χωριού.
Σε δυο μέρες κλείνει ένας μήνας που ξαφνικά χωρίσαμε...
Η τελευταία μου κίνηση (ίσως η μοιραία) προτού πέσω στο γκρεμό, ήταν να τη βάλω στο αυτοκίνητο.
Οι άνθρωποι που με αγαπούν και με φροντίζουν, φροντίζουν κι αυτή.
Και πλησιάζει, πολύ κοντά, πολύ, πολύ κοντά είναι η μέρα που θα συναντηθούμε και πάλι.
Είναι προκλητικά αισιόδοξο να αποφασίζεις να υιοθετείς κουτάβι, όταν εσύ πια πλησίαζεις τα 65 χρόνια.
Αλλά κάθε τι το αισιόδοξο μόνο προκλητικό μπορεί να είναι.
Το καλοκαίρι του 2010, θα το λέω το Καλοκαίρι της Σοκολάτας.
Γιατί πέρα από το ότι άλλο, αυτό το σκυλάκι των χωραφιών της Κορίνθου, έφερε μαζί του και κάποια ακόμα παρουσία.
Μια παρουσία ζωής, ελπίδας, χαράς... Το μέλλον.
Ναι, μπορεί κανείς ακόμα και στα 65 χρόνια του να υιοθετεί ένα κουτάβι.
Η ζωή πάντα συνεχίζεται.
Και αυτός ο Αύγουστος τελειώνει -πια!
Ωραίοι οι δρόμοι της Κηφισιάς τους μήνες του Φθινοπώρου.
Μαζί με τη Σοκολάτα θα τους σεργιανίσω.
Μαζί με τη Σοκολάτα θα περιμένουμε τη νέα τη χρονιά... Κι αυτό που μαζί της θα έρθει.

10 comments:

KOSTAS PAP said...

Μάνο είναι καταπληκτική η ιστορία της Σοκολάτας, ναι μπορεί κανείς να υιοθετήσει ένα κουταβάκι σε όποιαν ηλικία. Χαίρομαι πολύ. Καλό βράδυ.

Μάνος Κοντολέων said...

Όποια ηλικία κι αν έχει ο καθένας, αξίζει να είναι αισιόδοξος.

Eleni Tsamadou said...

Nα λοιπόν που για άλλη μια φορά γίνονται επίκαιρα τα λόγια του "Μικρού Πρίγκηπα": Αγαπάμε αυτό που του δώσαμε τη φροντίδα μας. Αυτό το κάνει μοναδικό, δικό μας.
Να είστε καλά και να κάνατε πολλές και ωραίες βόλτες με τη Σοκολάτα σας.

Ευγενία said...

Σας γράφω από το Βερολίνο, όπου είμαστε απαρηγόρητοι που δε θα έρθετε να σας γνωρίσουμε από κοντά. Όταν μίλησα σχετικά στους μαθητές μου, η πρώτη τους αντίδραση ήταν να με απειλήσουν ότι σε μια τέτοια περίπτωση δε θα συμμετείχαν στο μάθημα. Μετά, βέβαια, κατάλαβαν ότι δε φέρω ευθύνη και με λυπήθηκαν... Ελπίζω ο λόγος της ακύρωσης να μην είναι πολύ σοβαρός και ίσως, ακόμα-ακόμα, να έχουμε την ευκαιρία να σας συναντήσουμε κάποια φορά στο μέλλον. Πολλές ευχές για υγεία - πάνω απ' όλα!

Ευγενία said...
This comment has been removed by the author.
Μάνος Κοντολέων said...

Eleni Tsamadou
Ναι, αυτό που αγαπάμε γίνεται πολύτιμο

Μάνος Κοντολέων said...

Ευγενία
Κι εγώ έχω ιδιαίτερα στεναχωρεθεί με το γεγονός πως η επίσκεψή μου στο Βερολίνο ματαιώθηκε. Αλλά η κατάσταση της υγείας μου μετά από ένα μήνα δεν θα μου επιτρέπει ένα τέτοιο ταξίδι. Τα πλαυρά ργούν να δέσουν και πέρα από αυτό υπάρχει έντονο πρόβλημα και με το δεξί μου χέρι. Κάνω σχεδόν καθημερινά φυσικοθεραπείες και δε θα πρέπει να κουράζομαι γενικότερα. Όλα αυτά δε συνηγορούν για ένα ταξίδι. Αλλά υπάρχουν ελπίδες να γίνει του χρόνου. Άρα τα παιδιά ας περιμένουν και ας δεχτούν μαζί με την αγάπη μου και τη λύπη μου που τα απογοήτευσα.

Ευγενία said...

Περαστικά, λοιπόν! Όπως είπαμε... Η υγεία πάνω απ' όλα!

ΜΕΡΚΟΥΡΙΟΣ ΑΥΤΖΗΣ said...

Μάνο καλησπέρα!
Μόλις επισκέφτηκα το blog σου και έμαθα για τη σοκολάτα αλλά και για το ατύχημα που είχες. Εύχομαι να είσαι καλά και να χαίρεσαι το καθετί που θα έρθει με τη Σοκολάτα σου. Από τη φωτογραφία της φαίνεται πως είναι πολύ γλυκιά. Κι αυτό κρατάω, το πως ήταν όταν τη βρήκες δε θέλω να το φανταστώ.
Και πάλι να είσαι καλά!!!

Μάνος Κοντολέων said...

Μερκούριε σε ευχαριστώ μαζί με τη Σοκολάτα για την αγάπη σου.