20.12.11

Η σιωπή του ξερόχορτου



Σωτήρης Δημητρίου


"η σιωπή του ξερόχορτου"
Νουβέλα


Εκδόσεις Πατάκη



Μπορεί ένα συγγραφέα να τον χαρακτηρίσεις έξυπνο -και τον Σωτήρη Δημητρίου, καθώς διαβάζει κανείς αυτό το τελευταίο του βιβλίο, άνετα τον θεωρεί ως έξυπνο συγγραφέα। Μιας και σε εποχή κρίσης και πτώσης αξιών κοινωνικών, αυτός προτείνει ένα σύστημα λύσης της κρίσης και επαναφοράς των χαμένων αξιών।

Αλλά αν έτσι τον χαρακτηρίσει ο αναγνώστης, θα το έχει κάνει προτού φτάσει στις τελευταίες σελίδες।

Θα μπορούσε ακόμα, ένας άλλος αναγνώστης, να ισχυριστεί πως διάβασε το έργο ενός συγγραφέα που αερολογεί, από την άποψη πως γράφει δίχως καμιά δέσμευση απέναντι σε κάθε είδους λογοτεχνική σύμβαση। Και τούτος εδώ ο αναγνώστης ίσως και να έχει δίκιο... Αλλά γιατί θα πρέπει ένα λογοτεχνικό κείμενο να υπακούει σε φόρμες - διήγημα, νουβέλα, μυθιστόρημα;

Ως ένας αναγνώστης διάβασα κι εγώ τούτο το κείμενο του Δημητρίου। Εκτιμώ τον Σωτήρη, χωρίς να κρύψω όμως πως ποτέ δεν τον θεώρησα ως έναν από τους αγαπημένους μου συγγραφείς και πως υπήρξαν φορές που σκέφτηκα ότι αν τον κρίνει κανείς σύμφωνα με τα έργα του, είναι ίσως ένας πεζογράφος που ακολουθεί τεθλασμένη πορεία।

Αλλά όταν έφτασα (δυο ώρες έκανα να το τελειώσω) στο τέλος της αφήγησης, σκέφτηκα... Ή μάλλον προσπάθησα να φέρω στη μνήμη μου τον Σωτήρη Δημητρίου που τόσα χρόνια ξέρω και μαζί του άλλοτε ελάχιστες, άλλοτε λίγες -ποτέ πάντως πολλές - φράσεις ανταλλάσουμε। Και ξαφνικά κατάλαβα τι ήταν αυτό που κάθε φορά με μαγνήτιζε στην παρουσία του। Ήταν γιατί κι αυτός όπως ένα από τα πρόσωπα αυτού του έργου του, κατοικεί στη χώρα του μέσα και ζει "...όπως τα φέρνει ο καιρός" . Κι ακόμα... "με τη ψυχή του να' χει παγώσει γλυκά στις απαρχές του κόσμου"।

Τελικά ο Σωτήρης Δημητρίου αυτό μας κερνά με τις κατά καιρούς σε τεθλασμένη πορεία συγγραφικές προτάσεις του -ένα πάγωμα γλυκό στις απαρχές του κόσμου।

Να θυμηθώ -όταν σε λίγες μέρες θα τον συναντήσω- να τον ευχαριστήσω γι αυτό το κέρασμα।