4.4.16

Ίαν ΜακΓιούαν: «Νόμος περί τέκνων»

Ιαν Μακγιούαν
‘Νόμος περί τέκνων’
Μετάφραση: Κατερίνα Σχινά
Εκδόσεις Πατάκη

                                         


Η Φιόνα, μια μεσήλιξ γοητευτική γυναίκα, είναι διακεκριμένη νομικός που εκδικάζει υποθέσεις που εμπίπτουν στο οικογενειακό δίκαιο και κυρίως σε θέματα που έχουν να κάνουν με ανήλικα άτομα.
Μα ενώ η καριέρα της ανθεί, ο γάμος της με τον επίσης επιτυχημένο πανεπιστημιακό Τζακ παρουσιάζει προβλήματα.
Ρωγμές στο κλειστό οικογενειακό κόσμο μιας γυναίκας που αναζητά να εισέλθει μέσα στους αντίστοιχους κόσμους άλλων οικογενειών, καθώς ακολουθεί την επιταγή του νόμου να προστατεύει τους ανήλικους.
Ανάμεσα στις υποθέσεις που εκδικάζει είναι κι εκείνη που αφορά τον δεκαεπτάχρονο Άνταμ, ο οποίος πάσχει από λευχαιμία.
Το νοσοκομείο ζητά την άδεια από το δικαστήριο να προχωρήσει σε μετάγγιση  αίματος, μιας και τόσο οι γονείς του αγοριού ,που ανήκουν στην αίρεση των Μαρτύρων του Ιεχωβά, όσο και ο ίδιος ο νεαρός, δεν αποδέχονται λόγω θρησκευτικών πεποιθήσεων αυτού του είδους τη θεραπεία.
Η Φιόνα θα θελήσει να συναντηθεί με τον ίδιο τον ασθενή για να διαπιστώσει κατά πόσο ο ίδιος έχει αυτόβουλα πάρει αυτή τη θέση.
Η συνάντηση μιας γυναίκας που σε προσωπικό επίπεδο βλέπει τον κόσμο τη σαν καταρρέει με ένα νέο αγόρι που θεωρεί πως έχει το δικαίωμα να καθορίζει το ίδιο το πως και το πόσο θα ζήσει, είναι καθοριστική και γι ατους δύο.
Η Φιόνα θα διατάξει την μετάγγιση αίματος. Ο Άνταμ θα δει την υγεία του να βελτιώνεται, μα θα δει και τους δυο γονείς του να εκφράζουν απροκάλυπτα τη χαρά τους από τη σωτηρία του παιδιού τους.
Και αισθάνεται προδομένος από αυτούς που τον οδηγούσαν στον θάνατο χωρίς να πιστεύουν στην ουσία στο δόγμα που τους επέβαλε αυτή την στάση.   
Η Φιόνα θα συνεχίζει τη ζωή της –οικογενειακή και επαγγελματική.
Ο Άνταμ όμως θα την αναζητήσει μιας και από την ολιγόωρη συνάντησή τους διατηρεί την εντύπωση πως θα πρέπει εκείνη πλέον να εμπιστεύεται, εκείνη που με την σταθερότητα και τη σοφία του νόμου τον προστάτεψε.
Ένα αγόρι, ένας έφηβος αναζητά στήριγμα για να εδραιώσει τα πιστεύω του.
Αλλά η Φιόνα είναι εγκλωβισμένη μέσα σε μια φόρμα ζωής που όλα έχουν τα όρια τους. Η απιστία του συζύγου, η εκ μέρους της κατανόηση, η απόλαυση των Τεχνών,  η εξάσκηση του λειτουργήματός της. Η εισβολή ενός εφήβου αποτελεί κίνδυνο να χαθεί η ισορροπία.
Ο Άνταμ θα της γράφει γράμματα που εκείνη δεν θα απαντά.
Θα την αναζητήσει έχοντας να της προτείνει να γίνει εκείνη ο άνθρωπος που θα κατευθύνει ιδέες και συναισθήματα. Στην ουσία της ζητά να του δείξει ένα στήριγμα που θα μπορεί πάνω του να ξεδιπλώσει τα όνειρά του.
Η Φιόνα δεν είναι πρόθυμη να διακινδυνέψει καριέρα και οικογένεια –ο σύζυγος έχει μετανοημένος επανέλθει, η αναγνώριση των ικανοτήτων της από την Πολιτεία ολοένα και αυξάνεται. Η ζωή της δεν χωρά παρεκτροπές.
Η υγεία του Άνταμ παρουσιάζει και πάλι πρόβλημα. Η ανάγκη μετάγγισης αίματος επανέρχεται. Μόνο που τώρα ο Άνταμ έχει κλείσει τα δεκαοχτώ του χρόνια. Είναι ενήλικος και έχει το δικαίωμα να αρνηθεί την βοήθεια της  Επιστήμης.
Αποφασίζει μόνος του πια το τέλος της ζωής του. Όχι γιατί το επιτάσσουν θρησκευτικές αιρέσεις, μήτε για το ό,τι μπορεί να προτείνουν νόμοι που εκφράζονται από εκπροσώπους που κοιτούν το Γράμμα και όχι την Ουσία.
Η Φιόνα θα μάθει μετά από κάποιες μέρες το θάνατο ενός νέου ανθρώπου που τόλμησε ότι η ίδια δεν είχε τολμήσει. Που αποποιήθηκε ότι η ίδια πλήρωνε μια ζωή για να το κατέχει.
Ο ΜακΓιούαν έγραψε με το γνωστό αναλυτικό, σχεδόν, ψυχρό ύφος του, μια σπαράζουσα από ιδέες και συναισθήματα ιστορία. Οι σελίδες στο νοσοκομείο όπου οι δυο πρωταγωνιστές συνομιλούν, είναι master piece μυθιστορηματικής σύνθεσης. Μα και η υπόγεια παγωνιά μιας ζωής που είναι αφιερωμένη στο Δίκαιο, επίσης καθηλώνει με τον τρόπο που κατατίθεται.
Συγγραφέας που ξέρει να φωτίζει την τον τρόπο που μπορεί να συνδεθεί ο Άνθρωπος με τον Πολίτη.
Τα πρόσωπα του μυθιστορήματός του, ο αναγνώστης μπορεί να τα δει να κυκλοφορούν όχι μόνο στους δρόμους του Λονδίνου, αλλά και δίπλα του. Πολύ κοντά του. Και συνομιλεί μαζί τους.
 Ίσως για να ξεγελαστεί κι αυτός πως η όποια ατομική, δική του, ενοχή είναι άτοπη.



 Πρώτη δημοσίευση:

'Μανόλο & Μανολίτο και Μανουήλ" -εμπειρία μιας γοητευτικής περιδιάβασης




Γράφει ο Διονύσης Λεϊμονής



Ο Μανόλο είναι ένας φτασμένος ηλικιωμένος συγγραφέας που βρίσκει την πιο καλή παρέα σε ένα μικρό αγόρι, τον Μανολίτο καθώς περιδιαβαίνουν τον κόσμο μαζί με ένα ολόλευκο σκυλί που το ονόμασαν «Νύχτα», γιατί το βρήκαν μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα.

Οι τρεις φίλοι περνούν περιπέτειες που άλλοτε μοιάζουν με παραμύθι κι άλλοτε τόσο πολύ με την ίδια την πραγματικότητά μας. Δυο γενιές που συνυπάρχουν αρμονικά μέσα σε ένα περιβάλλον γεμάτο ήχους που έχουμε απολησμονήσει, που θεωρούμε αδιάφορους και εικόνες που προσπερνάμε σαν να μην είναι ικανές να γεμίσουν τη ματιά μας και την ψυχή μας.

Αυτά συνέβαιναν στο προηγούμενο βιβλίο του Μάνου Κοντολέων με τίτλο: «Μανόλο, Μανολίτο» μα τώρα η συντροφιά μεγαλώνει με την εμφάνιση ενός έφηβου, του Μανουήλ, που κανείς δεν ξέρει από πού εμφανίστηκε μπροστά τους, από ποιο κόσμο, από ποιο παραμύθι, από ποιο προηγούμενο λογοτεχνικό κείμενο αλλά και του Φοίβου, ενός μεγαλόσωμου  κατάξανθου, ερωτευμένου σκύλου. Το περιβάλλον είναι πνιγμένο στα χρώματα και τις μυρωδιές, η φύση με χίλια στόματα κρένει μυστικά κι οι ψυχές των ανθρώπων ανοίγουν σαν τα τριαντάφυλλα και μοσχοβολούν αποδοχή κι αγάπη.

Το όνειρο συνυφαίνεται με την πραγματικότητα, ο μύθος με την ιστορία, το σήμερα με το  χθες, το λογικό με το φανταστικό. Σε έναν κόσμο που και τα ζώα κάνουν όνειρα, χαμογελούν και κλαψουρίζουν, συνομιλούν με τους ανθρώπους, συναισθάνονται τη χαρά της φιλίας και της συντροφικότητας.

Κι η ζωή αποκτά τότε άλλη διάσταση, νοηματοδοτείται μέσα από το παραμύθι, μέσα από παραμυθιακές διηγήσεις που τις έντυσε  με χρώματα και περιγράμματα στο βιβλίο η Ίρις Σαμαρτζή. Παραμύθια που έρχονται συνειρμικά στον νου των ηρώων, όταν οι σκέψεις γίνονται συναισθήματα και χώνονται μέσα στα μάτια. Κι έρωτας φέρνει στον νου ένα παραμύθι, μα η ζωή πολλές φορές διαφέρει από τον μύθο και γράφει τα δικά της σενάρια. Γίνεται μερικές φορές σκληρή κι άδικη, μπορεί να φερθεί κακότροπα ακόμα και σε μικρά παιδιά που έχουν ανάγκη να επιβιώσουν πριν ακόμα προλάβουν να απολαύσουν όσα τα υπόλοιπα παιδιά θεωρούν αυτονόητα, ένα παιδί σαν τον Μανουήλ, τον έφηβο με τα μαλλιά από έβενο, που ο παππούς του κάποτε του προέλεγε πως τον περιμένει η ευτυχία αν αγαπάει τη φύση, τα λουλούδια, τα φυτά σαν τον κηπουρό ενός παραμυθιού .… αφηγούμενος στον εγγονό του ιστορίες πλαστές και ζωντανές «γιατί το να αφήνεις τη φαντασία σου να ντύνει με ιστορίες αυτά που, αν και συμβαίνουν γύρω σου, εσύ δεν μπορείς με τη λογική να τα καταλάβεις, είναι κάτι τόσο όμορφο…».

Ένα βιβλίο πλημμυρισμένο από χρώματα κι αρώματα, ένα βιβλίο που τα συναισθήματα στήνουν χορό, άλλοτε συγκρούονται μα είναι εκείνα που ζωντανεύουν την πραγματικότητα καθώς κινούν την ψυχή των μεγαλύτερων και μικρότερων ηρώων αλλά και την εφήβων, μιας ηλικίας ενδιάμεσης των δυο ακραίων ηλικιών. Έτσι οι ήρωες ταξιδεύουν στο τότε και στο χθες, κι ονειρεύονται ένα ωραιότερο αύριο λαχταρώντας ταξίδια που έκαναν οι παλιότεροι, ταξίδια που είναι έτοιμοι να κάνουν σε λίγο και οι ίδιοι ακόμα κι αν αποδεικνύεται πως αυτά περιορίζονται μόνο στη σφαίρα της φαντασίας, μα δεν στερούν καθόλου τους ταξιδευτές από την εμπειρία μιας γοητευτικής περιδιάβασης στα πέρατα του κόσμου, ταξίδια φανταστικά και μεγάλα σαν αυτά που βιώνει ένας συγγραφέας και μάλιστα ένας συγγραφέας για παιδιά.

«Το μόνο της ζωής ταξίδιον» του παππού του Μανουήλ θα είναι τότε πιο ευχάριστο, πιο ονειρικό, ανώδυνο και ειρηνικό… κι έτσι με τούτα τα ονειρικά ταξίδια, με τούτα τα παρηγορητικά ταξίδια είναι σίγουρο πως θα ζήσει καλύτερα ο Μανολίτο κι ο κάθε Μανολίτο αλλά και κάθε Μανουήλ σε έναν κόσμο γεμάτο λουλούδια, μανταρινιές, κερασιές, ροδακινιές, αχλαδιές, κυπαρίσσια, ακακίες, φλαμουριές, καστανιές, δάφνες, ελιές πλατάνια και πολλές μανόλιες, που ξεδιψάνε με το νερό ενός ποταμού, όπως οι άνθρωποι ξεδιψάνε με το γάργαρο νεράκι της ζωής…

Πρώτη δημοσίευση:


http://www.bookia.gr/index.php?action=Suggestions&book=208293



















http://www.bookia.gr/index.php?action=Suggestions&book=208293